Rozdział I "Wypadek"

Promienie wiosennego słońca wyrwały ze snu zakopaną w pościeli dziewczynę. Nastolatka ziewnęła przeciągle i wyciągnęła rękę w stronę stolika nocnego, by wymacać okulary. Chwilę potem zaklęła, gdy te wylądowały na dywanie.

Dziewczyna wyczołgała się z łóżka i znów spróbowała znaleźć zgubę. Wreszcie, poczuła ją pod placami, podniosła i nałożyła na nos. Rozmazane plamy nabrały kształtów. Podniosła się i, przygładzając sterczące na wszystkie strony włosy, ruszyła w stronę łazienki.

***

Strumień gorącej wody przynosił ulgę obolałemu i jeszcze nie do końca rozbudzonemu ciału. Dziewczyna umyła się szybko, ale potem czekała pod strumieniem, aż ciepła woda się skończy. Chcąc nie chcąc, opatulona jedynie w cienki ręcznik i trzęsąca się z zimna, musiała opuścić kabinę prysznicową.

Para unosząca się w całej łazience zaczęła osiadać na odkrytym ciele. Wielkie lustro zaparowało, a ona otarła je przegubem ręki. Szkło ukazało jej odbicie.

Trójkątna twarz z lekko zarysowanymi kośćmi policzkowymi sprawiała, że wyglądała na starszą, niż była w rzeczywistości. Małe oczy wydawały się większe i ładniejsze, gdy źrenice się rozszerzały. Tęczówki miały dwie barwy. Prawe oko zielone, lewe piwne.

Duże usta nijakiego koloru. Ale to nie twarz, lecz długie, kręcone, ciemne włosy, powodowały przyciągnięcie wzroku.

Nagle, na dole rozległ się dźwięk uderzenia. Potem, krótki okrzyk oraz przekleństwo. Dziewczyna nawet się nie wzdrygnęła. Już przyzwyczaiła się do tego, że domownicy uderzają się o szafkę w przedpokoju.

Kiedy na dole rozległ się trzask zamykanych drzwi, nastolatka cichaczem przemknęła do pokoju, by ubrać się i spakować do szkoły.

***

X każdym powolnym krokiem schodzącej nastolatki, schody cicho skrzypiały. Kiedy znalazła się na dole, powoli, powłócząc nogami, weszła do kuchni.

Było to niewielkie pomieszczenie, ale mimo braku przestrzeni wszystko pozostawało uporządkowane. Ściany, koloru beżowego, nadawały mu starowiejski wygląd. Niewielkie okno wychodziło na stronę zachodnią. Pod nim stała kuchenka gazowa. Zaraz obok blat, a na ścianie przeciwnej kolejne trzy oraz lodówka. Panował lekki chaos, ale dzięki temu kuchnia sprawiała wrażenie przytulnej.

Dziewczyna podeszła do kuchenki i pochyliła się nad patelnią. Kiedy w nozdrza uderzył ją zapach sadzonych jajek, głośno zaburczało jej w brzuchu. Nałożyła sobie śniadanie na talerz, nalała kawy i usiadła. Ale nim zdążyła wziąć do ust chociaż kawałek jedzenia, na zewnątrz rozległ się warkot silnika autobusu.

Dziewczyna zaklęła cicho. Wstała gwałtownie. Złapała plecak, który leżał obok. I wybiegła z domu, trzaskając drzwiami. Wiedziała, że  automatycznie się zablokują i nikt, kto nie posiada kluczy, nie wejdzie do środka.

Jednak wychodząc, nie zdawała sobie sprawy, że gdy znów przestąpi próg własnego domu, nic już nie będzie takie samo, jak przedtem. 

***

Autobus, jak zawsze, był strasznie zatłoczony. W powietrzu unosił się zapach zmieszanych ze sobą różnych perfum, dezodorantów i potu. Część ludzi siedziała, a reszta stała. Niektórzy patrzyli przez okno, inni czytali lub rozmawiali przez telefon. Z końca autobusu, co pewien czas, rozlegał się głośny, chrapliwy śmiech chłopaków oraz cienki, piskliwy chichot dziewczyn.

Nagle, ciemnowłosa dziewczyna słuchająca muzyki poczuła, jak coś lekko odbija się od tyłu jej głowy. Zignorowała to, ale po chwili znów oberwała. Wściekła, gwałtownym ruchem zdjęła słuchawki i obróciła się. Osobami, które jechały z tyłu, okazali się być znajomi ze szkoły.

 — Hej, wampir! — krzyknął jej kolega, myśląc, że ją tym rozzłości.

Miał rację. Nastolatka poczuła jak niekontrolowany gniew ogarnia jej ciało. Przekleństwa cisnęły się na jej usta. Na szczęście autobus już zatrzymał się na jej przystanku, więc zgarnęła swoje rzeczy i czym prędzej wysiadła zostawiając śmiechy za sobą.

***

Całą stronę zeszytu pokrywały różnorodne rysunki: wampirów, wilkołaków, wilków i innych bestii czających się w ciemności. Szkice dziewczyny były delikatne, wykonane z nienaganną precyzją, mimo szybkich ruchów dłoni.

Nastolatka tak bardzo skupiła się na tym, co robiła, że nie zauważyła, kiedy nauczycielka od angielskiego zamilkła. Dopiero, gdy zeszyt zniknął jej sprzed oczu, podniosła wzrok. Wzdrygnęła się, kiedy kobieta zaczęła przeglądać rysunki. Dziewczyna myślała, że nauczycielka pokaże wszystkim jej zeszyt.

Jednak kobieta tylko ciężko westchnęła i położyła zeszyt uczennicy na swoim biurku. Nastolatka odprężyła się, myśląc, że to wszystko.

Nauczycielka, profesor Kowalska, odezwała się spokojnym głosem:

 — O czym przed chwilą mówiłam, panno Kot? — Zaskoczona dziewczyna otworzyła szeroko oczy i dopiero po dłuższej chwili podniosła się z krzesła.

Kiedy nienaturalne milczenie przedłużało się, nauczycielka powtórzyła:

 — Na jaki temat teraz mówiłam? — Dziewczyna spuściła tylko głowę i zaczęła szybciej oddychać, czując na sobie przeszywający wzrok nauczycielki oraz całej klasy.

Belferka westchnęła.

 — Siadaj, Joanno — powiedziała i obróciła się do tablicy.

Uczennica zaczerwieniła się i wlepiła wzrok w podłogę. Nim zdążyła jednak usiąść, zabrzmiał zbawienny dzwonek obwieszczający koniec zajęć. Nie bacząc na otoczenie, dziewczyna szybko wrzuciła książki do torby i nie zawracając sobie głowy zeszytem z rysunkami, biegiem rzuciła się wzdłuż korytarza.

Kiedy znalazła się wystarczająco daleko przystanęła, z trudem łapiąc powietrze. Jej oddech uspokoił się.

 — Wampir! — krzyknął jej ktoś do ucha i odszedł, śmiejąc się głośno.

Dziewczyna podskoczyła, plecak jej wypadł z rąk, a wszystkie książki wysypały się na podłogę.

 — Odbiło Ci?! — krzyknęła, nie panując nad ogarniającą ją złością. — Uważaj jak chodzisz! Debil! — Złość zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Nastolatka uklękła, by pozbierać wysypane rzeczy. Było jej wstyd. Jednak nie potrafiła panować nad swoimi emocjami.

 — Daj, pomogę ci — powiedział ktoś i kucnął obok.

Zaskoczona dziewczyna podniosła wzrok.

Osobą, która zechciała jej pomóc był Emil, chłopak, w którym kochała się cała żeńska część jej klasy. Jednak nie ona. On nie przyjmował tego do wiadomości. Wciąż ją podrywał. Nie dlatego, że mu się podobała. On nie był w stanie po prostu uwierzyć, iż jakakolwiek dziewczyna jest w stanie mu się oprzeć. Wysoki, umięśniony, z włosami koloru blond i niebieskimi oczami.

 Dziewczyna, próbując opanować drżenie rąk, zebrała połowę rzeczy. Przycisnęła je do piersi i mocno trzymając, równocześnie z chłopakiem wstała.

 — Proszę — powiedział, i z uśmiechem podał jej resztę książek.

 — Dzięki — odparła, unikając jego spojrzenia. Była pewna, że słyszał wcześniejszy wybuch gniewu.

 — Nie ma za co — odpowiedział z jeszcze szerszym uśmiechem. Joanna spojrzała na swoje dłonie. Chłopak wciąż trzymał swoje dłonie na jej. Wyrwała je zawstydzona. On był chłopakiem, a chłopcy sprawiali, że cała się czerwieniła.

Siłą woli powstrzymała się od westchnienia ulgi, gdy dzwonek już drugi raz dzisiaj wybawił ją z opresji.

 — Idziemy na lekcje? — zapytał chłopak.

 — Och. Muszę jeszcze pójść do toalety. Zaraz przyjdę — odparła dziewczyna, unikając spoglądania mu w oczy i wyminęła go.

 — Powiem, że się spóźnisz! — krzyknął Emil, gdy nastolatka pośpiesznie ruszyła w stronę łazienki. Zawstydzenie paliło ją żywym ogniem.

***

Kiedy po zajęciach Joanna opuszczała mury szkoły, całe niebo przesłaniały wielkie, ciemne, burzowe chmury. Już po pięciu minutach znalazła się na przystankowej ławeczce.

  — Na szczęście jeszcze nie zaczęło padać — pomyślała, kiedy podjechał autobus. Automatyczne drzwi otworzyły się. Weszła do środka i kupiła bilet, po czym obróciła się przodem do ludzi.

Poczuła na sobie mnóstwo par oczu. Zawahała się, ale po chwili ruszyła na tył autobusu. Nie zwracając uwagi na spojrzenia (a przynajmniej próbując nie zwracać na nie uwagi), podeszła do jednego z przedostatnich siedzeń i usiadła obok okna. Założyła słuchawki, włączyła odtwarzacz, mruknęła pod nosem: — Jak ja nienawidzę autobusów — i zagłębiła się w rozmyślaniach. Przynajmniej chciała. Nie zdążyła.

Moment później rozległ się dźwięk klaksonu i pisk opon. Błysnęły oślepiające światła, nastąpił krzyk i upiorny dźwięk tarcia metalu o metal, a na końcu ogłuszający huk uderzających o siebie rozpędzonych aut. Potem zapanowała cisza.

Wszystko rozegrało się w ciągu kilku sekund. Joanna widziała wszystko jak na zwolnionym filmie, a potem zemdlała. Jednak nieświadomość trwała zaledwie kilka minut.

Kiedy się ocknęła, przestraszona otworzyła szeroko oczy. Od razu tego pożałowała. To, co ujrzała, wprawiło ją w przerażenie tak wielkie, że nie była w stanie nawet krzyknąć. Z jej gardła wydobył się zaledwie cichy pisk. Dziewczyna nie mogła zamknąć oczu. Nie potrafiła oderwać wzroku od tego wstrząsającego widoku, mimo, że bardzo tego chciała. Ostatnimi resztkami woli starała się znaleźć coś, co odwróciłoby jej uwagę. I w końcu dostrzegła leżącą kilka centymetrów od niej dziewczynę o ognistorudych włosach. Oczy miała zamknięte, ale na twarzy widniał grymas cierpienia.

Nad nią pochylała się postać w wielkim czarnym kapturze od tego samego koloru peleryny. Była ona zgarbiona mimo umięśnionego ciała odznaczającego się pod cienkim materiałem. Jakby niosła wielki ciężar wieków. Spod ciemnej tkaniny wyłaniały się blade dłonie. Po chwili objęły one twarz rudowłosej dziewczyny, a postać przyłożyła swoją, wciąż schowaną pod kapturem.

 — Śmierć — pomyślała Joanna, a wzdłuż jej kręgosłupa przeszły ciarki.

Nagle postać obróciła się i spojrzała prosto w jej przerażone oczy. W tym samym momencie nastolatka poczuła lodowaty oddech Śmierci na twarzy. Siłą woli powstrzymywała się, by nie drgnął jej nawet mały palec.

Wtedy Śmierć odezwała się głosem o nieprzyjemnej metalicznej barwie:

 — Widzę wszystko, czego pragniesz. Dam ci więc dar, który dostają osoby naprawdę wyjątkowe. Zmieni to całe twoje życie, ale w sposób, o jakim nigdy ci się nie śniło. Widzę w twoim umyśle, że tego właśnie pragniesz. — W powietrze uniosła się dziwna, słodkawa woń drażniąca zmysły.

Po chwili postać zniknęła w obłoku czarnego dymu, a do dziewczyny dopiero teraz zaczęły docierać głosy z zewnątrz. Ktoś krzyczał, wydawał polecenia, rozlegał się dźwięk karetki pogotowia, policji oraz straży pożarnej.

Nastolatka straciła świadomość.

---

Rozdział poprawiony przez kochaną Ces <3