Rodział VIII "Przyjaciel sprzed lat"

Joanna obudziła się nad ranem. Nie otwierając oczu, swoim starym nawykiem, chciała ze stolika nocnego zabrać okulary. Przeklęła cicho, zirytowana, gdy zorientowała się, co robi. Otworzyła oczy i siłą woli zdusiła jęk.

Obok niej leżał Emil. Był odkryty, więc dziewczyna dobrze widziała, że ma na sobie tylko bokserki. Jego ręka spoczywała na jej biodrze. Długie rzęsy rzucały cienie na policzki. Nie chcąc obudzić chłopaka, złapała go lekko za nadgarstek i delikatnie zdjęła rękę ze swojego ciała.

Odkryła się i usiadła na brzegu łóżka, po czym postawiła stopy na ziemi. Cicho i powoli podniosła się. Rozejrzała się. Paweł spał na fotelu zaraz przed telewizorem. Na niewielkim stoliku leżały puste puszki po piwie.

Na palcach, by nie obudzić chłopaków, poszła do łazienki. Zamknęła drzwi.

***

Emil zacisnął ramiona. Otworzył gwałtownie oczy, gdy napotkał jedynie próżnię. Rozejrzał się zdezorientowany, mrugając szybko.

Spojrzenia Emila i Pawła spotkały się.

 — Gdzie ona jest? — zapytał, powoli wstając i wkładając na siebie pośpiesznie wczorajsze ubrania.

 — W łazience — odparł Paweł.

 — Długo tam siedzi?

 — Jakieś czterdzieści minut

 — Aż tyle? — zdumiał się blondyn.

 — Czego się spodziewałeś? Przecież to dziewczyna.

Joanna prychnęła rozbawiona, słysząc wymianę zdań chłopaków. Zanurzyła się w wodzie pełnej piany aż po sam czubek głowy.

 — Jak tu wrócić do domu? — zastanowiła się. — Normalnie nie ucieknę, bo mnie złapią. Hm... Powinnam znaleźć działający telefon i zadzwonić na policję. Ale co ja im powiem? "Dzień dobry. Nazywam się Joanna Kot. Dwa dni temu zabiłam koleżankę, a potem wyssałam jej duszę, a teraz zostałam porwana przez jej byłego chłopaka." To nie jest najlepszy pomysł — zreflektowała się. — Nie mogę zostać z Emilem i Pożeraczami, ale nie mogę wrócić też do domu. Prędzej czy później w jakiś sposób zdradziłabym się, że wiem coś o śmierci Marty. Rodzice? Paweł powiedział, że zostawił im list. Więc pewnie nie będą mnie szukać. Co ja mam robić, do cholery?!

 — Co robimy? — zapytał Paweł, kiedy jego przyjaciel przeczesał ręką włosy.

Emil, wymownie milcząc, spojrzał na drzwi od łazienki. Jak na komendę obaj wstali i wyszli na korytarz.

Joanna nadstawiła uszu. Ogarnęły ją złe przeczucia, gdy nie udało jej się wychwycić żadnego słowa. Wyszła z wanny i opuściła pomieszczenie.

Zmarszczyła nos, kiedy nie dostrzegła chłopaków. Wtedy wyczuła ruch po drugiej stronie drzwi prowadzących na korytarz. Podeszła na palcach i przyłożyła do nich ucho.

 — Joanna dziwnie się zachowuje. Tak jak kiedyś. Chociaż w sumie nigdy nie zachowywała się racjonalnie. Na przykład wczoraj. Żebyś widział w jaką wściekłość wpadła, kiedy nie chciałem jej powiedzieć gdzie jedziemy — rzekł Emil.

 — Też byś się wściekł. Każdy by się wściekł. Zabrałeś ją siłą z domu i nawet nie wie dokąd ją wleczesz. Martwi mnie co innego. Co, jeśli Joanna jakoś się nam wymknie i komuś o nas doniesie? Co jeśli pójdzie na policję i przyzna się do wszystkiego i wyda też ciebie? To, że pomogłeś pozbyć się śladów? Co wtedy? — zapytał Paweł.

Joanna zadrżała, gdy wyczuła w jego głosie niepokój.

 — Spokojnie, przyjacielu. Jak dotrzemy na miejsce, każe jej pilnować. Sam też będę miał na nią oko. Mam plan. Sprawię, że zostanie ubezwłasnowolniona. Będzie tak omotana, że nie będzie w stanie o niczym decydować. Już moja w tym głowa, by się od nas uzależniła.

Nastolatka poczuła się, jakby dostała obuchem w głowę.

Zamroczyło ją na chwilę. Oparła się całym ciałem o stolik. Spadł z niego wazon z kwiatami i rozsypał się w drobny mak. Przerażeni chłopcy wpadli do pokoju. Rozejrzeli się zdezorientowani, a po chwili ich wzrok padł na dziewczynę.

Paweł jęknął i wycofał się tyłem z pokoju. Emil uśmiechnął się łobuzersko. Nastolatka powędrowała za jego wzrokiem. Krzyknęła, gdy zorientowała się, że stoi przed chłopakiem naga. Obróciła się na pięcie i wbiegła do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi. Zanim jednak domknęły się, usłyszała jeszcze za sobą śmiech.

***

Od porannego incydentu minęło kilka godzin. Paweł i Emil cały czas uśmiechali się pod nosem i od czasu do czasu wybuchali śmiechem.

W końcu, około trzynastej, Paweł zajechał pod dom. Emil obrócił się do tyłu i dotknął ramienia Joanny. Dziewczyna przebudziła się.

 — Jesteśmy na miejscu — powiedział i wysiadł.

Dziewczyna zrobiła to samo. Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia, gdy znalazła się na zewnątrz.

Dom był ogromny, zbudowany z czerwonej cegły. Równie wielki, spadzisty dach został wyłożony brązowymi dachówkami. Był tam też duży drewniany ganek, który prowadził do wejścia. Budynek prezentował się bardzo okazale.

 — Jak ci się podoba? — zapytał Emil.

Joanna nawet na niego nie spojrzała.

 — Jest perfekcyjny. W każdym calu — odparła, nie mogąc nasycić się widokiem. Naprawdę jej się podobał, na ile mógł w tych okolicznościach.

 — Dobrze, że tak sądzisz. Od dzisiaj będziemy tutaj mieszkać. — Dziewczyna zmarszczyła brwi.

 — Tylko ja, ty i Paweł? — zapytała niespokojnie.

 — Nie — odparł.

Odetchnęła z ulgą.

 — Byłoby fajnie, ale nie. — Chłopak puścił do niej oko.

Spojrzała na niego pytającym wzrokiem.

 — Zamieszkamy tutaj jeszcze z dwudziestoma osobami, a pozostałe dwadzieścia zajmą dom oddalony od naszego o dwa kilometry. Przyjechaliśmy jako pierwsi, więc możemy wybrać sobie pokoje. Są różne. Każdy znajdzie coś dla siebie. Łączy je tylko to, że w każdym są podwójne łóżka. rzekł i zaśmiał się.

Joanna przeniosła wzrok na Pawła, który stał z tyłu. Chłopak, czując na sobie jej spojrzenie, uśmiechnął się łobuzersko. Nastolatka zaczerwieniła się i ruszyła w stronę ganku.

***

Joanna wybrała pokój znajdujący się na strychu. Był piękny. Taki, jaki zawsze chciała mieć.

Miał ogromne okno z widokiem na las. Był też szeroki parapet, na którym dziewczyna mogła usiąść i w spokoju pogapić się w gwiazdy. W pomieszczeniu na środku znajdowało się duże, małżeńskie łóżko.

 — Przynajmniej raz Emil nie kłamał — pomyślała.

W prawym rogu stało biurko z ciemnego drewna, a na nim całkiem nowy laptop. Znajdowała się też tutaj duża komoda i regał na książki. Obok był bujany fotel.

Joannę dziwiło, skąd Pożeracze Dusz mają tyle pieniędzy, że stać ich na to wszystko. Niby Emil powiedział, że to z polisy ubezpieczeniowej, ale jakoś mu nie wierzyła. Nie miała jednak odwagi zapytać go o coś więcej. Nie, nie przerażał jej gniew chłopaka, lecz to, czego mogłaby się dowiedzieć.

Dziewczyna natychmiast po rozejrzeniu się po pokoju podeszła do biurka, otworzyła laptop i włączyła go. Opadła na krzesło i kiedy komputer był już gotowy do użytku, natychmiast nacisnęła ikonkę przeglądarki. Wcale się nie zdziwiła, gdy okazało się, że Internet nie działa, jednak mimo to wyrwał jej się jęk rozczarowania.

 — Co robić? — pomyślała i wtedy usłyszała nadjeżdżające samochody. Natychmiast wstała z miejsca i podeszła do okna. Przystawiła nos do szyby i zobaczyła kilka ciężarówek. Właśnie przyjechali Pożeracze. Będzie zabawa, pomyślała nastolatka i odeszła od okna by przywitać resztę ludzi. Bardzo była ciekawa, kto jeszcze jest taki jak ona.

***

Kiedy schodziła na dół była pewna obaw. Nie było jednak tak źle, jak myślała. Przedstawiła się każdemu po kolei, a gdy dostrzegała na ich twarzach uśmiechy, odwzajemniała je z przyjemnością.

Jedynie gdy stanęła przed Karoliną, przyjaciółką Pawła, nie dostrzegła na jej twarzy uśmiechu, lecz grymas. Powitanie Joanny zbyła milczeniem.

 — Podoba ci się ten dom? — zapytała dziewczyna z uśmiechem na ustach.

 — Może być. Byłby lepszy, gdybym przeprowadziła się tutaj z własnej woli. — Niezrażona niechęcią dziewczyny kontynuowała próbę wciągnięcia ją w konwersację:

 — Serio? Mnie się bardzo podoba. Jesteś przyjaciółką Pawła, prawda? Jego przyjaciele są moi przyjaciółmi — rzekła z szerokim uśmiechem, który zszedł jej z twarzy, gdy Karolina przysunęła usta do jej ucha.

 — Nie udawaj takiej miłej — wyszeptała. — Marta też próbowała mnie oszukać, ale ją przejrzałam i ciebie tak samo. Możesz zwodzić wszystkich wokół. Oni mogą ci wierzyć czy nawet ufać, ale ja nie dam sobą manipulować. Paweł jest najlepszym przyjacielem, jakiego w życiu miałam. Jeżeli będzie przez ciebie cierpiał, osobiście poderżnę ci gardło, jasne? — wysyczała z nienawiścią.

Joanna drgnęła. Karolina odsunęła się.

 — Miło mi cię poznać — powiedziała głośno, jak gdyby dosłownie sekundę temu nie groziła Joannie śmiercią.

Dziewczyna zrozumiała dlaczego. Sekundę później Paweł podszedł do nich i objął obie.

 — Cieszę się, że moje dwie przyjaciółki się polubiły — rzekł i uśmiechnął się.

 — Nie mogłoby być inaczej — powiedziała z udawanym entuzjazmem Karolina.

 — Genialnie. Zostawiam was teraz, miłe panie — rzekł i odszedł.

Dziewczyny odprowadziły go uśmiechem.

 — Bosko. Na pewno zostaniemy przyjaciółkami — powiedziała Karolina, uśmiechnęła się złośliwie do Joanny i ruszyła w stronę schodów.

***

 Joanna wystawiła głowę przez uchylone drzwi. Rozejrzała się po korytarzu, wypatrując czy nikt nie idzie. Kiedy nikogo nie dostrzegła, otworzyła szerzej drzwi i postawiła stopę na dywanie. Rozejrzała się jeszcze raz. Nikt nie szedł. Powoli zaczęła zamykać drzwi. Nastolatka skrzywiła się, kiedy zawiasy zapiszczały.

— Kurczę — pomyślała i rozejrzała się po raz kolejny zaniepokojona. Kiedy nikogo nie dostrzegła, ruszyła przed siebie. — Muszę znaleźć telefon. Laptop z dostępem do Internetu. Cokolwiek. Muszę się skontaktować z policją, siostrą, rodzicami. Bez znaczenia. Muszę stąd po prostu wiać. Gdzieś mam konsekwencje. Zabiłam Martę, więc muszę za to odpowiedzieć — myślała, skradając się. Powoli podchodziła do każdych drzwi i przystawiała do nich ucho. Kiedy niczego nie słyszała, wchodziła do środka i rozglądała się za jakimś urządzeniem do komunikacji. Jak na złość, we wszystkich pokojach, które sprawdzała, nie było ich. — W sumie… Gdzie są wszyscy? — zastanowiła się, gdy w kolejnym pokoju nikogo nie było. W końcu doszła do wniosku, że muszą być w sali do gier.

Nastolatka doszła do końca korytarza. Zmarszczyła brwi zdziwiona, gdy zobaczyła, że ostatnie drzwi są większe od pozostałych. Kiedy przystawiła do nich ucho i niczego nie usłyszała, nacisnęła klamkę i podciągnęła. Nic to nie dało. Drzwi były zamknięte.

 — Co jest? — pomyślała.

 — Zgubiłaś się?

Nastolatka obróciła się gwałtownie przestraszona. Stała przed nią kobieta. Wyglądała na trzydzieści lat. Była średniego wzrostu. Długie, blond włosy sięgały do połowy pleców. Pełne kształty i długie nogi przyciągały spojrzenia mężczyzn.

  — Przestraszyłam cię? — zapytała. — Och. Nie znamy się. Przyjechałam niedawno. Jestem Magda — powiedziała i uśmiechnęła.

 — Joanna — odparła Aśka, zastawiając się w myślach jaki kit wcisnąć blondynce. — Szukałam pokoju Emila — odpowiedziała w końcu.

 — Serio? Pokój Emila jest na samej górze. Na poddaszu, a nie tu, na pierwszym piętrze — odparła Magda.

 — Och. Dzięki. To wiesz… — Wskazała palcem górę. — Pójdę już. Do zobaczenia później! — powiedziała i oddaliła się szybko. Obejrzała się tylko raz. Magda pomachała jej. Joanna odmachała i ruszyła pośpiesznie na górę.

***

Był wieczór. Joannie nie udało się znaleźć działającego telefonu ani komputera z dostępem do Internetu. Dlatego po kolacji wyciągnęła książkę i zajęła się czymś co dobrze znała.

Była właśnie w bardzo ważnym momencie fabuły, gdy usłyszała na dole poruszenie. Niechętnie odłożyła lekturę i wstała, by sprawdzić, co się dzieje. Przystanęła na górze schodów. Twarzą w stronę dziewczyny stali Paweł i Emil, a plecami do niej obcy chłopak.

Dziewczyna przymrużyła oczy, by zobaczyć kto to. Postać jak na komendę spojrzała w stronę schodów.

 — Joanna?! — krzyknęła zaskoczona postać. Dziewczyna spojrzała na niego ze zdumieniem wypisanym na twarzy. — To ja. Damian.

 — Damian?! — pisnęła nastolatka, a chłopak pokiwał głową. I wtem zanim zdążyła pomyśleć, Joanna zbiegła ze schodów z piskiem. Wpadła w ramiona chłopaka, a on ją przytulił.

Emil i Paweł patrzyli na to ze zdumieniem.

 — Czy to naprawdę ty? — zapytała Joanna z niedowierzaniem, kiedy odsunęła się od nastolatka.

 — Też nie wierzę, że cię widzę, słoneczko — odparł, uśmiechając się przyjaźnie.

 — Słoneczko? — wyszeptał Paweł, patrząc na Emila.

 — Wiem tyle co i ty — odpowiedział blondyn, wzruszając ramionami.

Joanna spojrzała na chłopaków i wybuchła śmiechem, gdy obaj w tym samym czasie zacisnęli jednakowo szczęki.

 — Och. No tak. Damian to mój przyjaciel z podstawówki. Po zakończeniu szóstej klasy wyjechał do Anglii i urwał nam się kontakt. Tyle lat — zwróciła się do Damiana. — Jak mnie poznałeś? Zmieniłam się.

 — Poznałem po oczach. Niewiele znam osób o takich tęczówkach, jak twoje. Aśka zarumieniła się.

 — Więc... Mamy sobie dużo do opowiedzenia, prawda? — powiedziała i uśmiechnęła się nieśmiało.

 — Nawet sobie nie wyobrażasz, jak wiele — odparł, a w jego głosie można było wyczuć wielką radość.

Dziewczyna przyjrzała się przyjacielowi sprzed lat.

Wyglądał inaczej. Nastolatka zapamiętała go jako niskiego, chuderlawego chłopca, którego mógł porwać najmniejszy nawet podmuch wiatru. Teraz był szeroki w barkach. Mięśnie na brzuchu odznaczały się pod cienką bawełnianą koszulką. Na umięśnione ręce wystąpiły grube żyły. Joanna zastanawiała się, czy muskulatura chłopaka jest wynikiem ciężkiej pracy, czy może daru od Śmierci. Wzrostem dorównywał Pawłowi.

Dziewczyna spojrzała na jego twarz. Kwadratowa szczęka i ostre rysy nadawały mu wyglądu rycerza. Miał duży, krzywy nos. Jego blada skóra sprawiała wrażenie, jakby chłopak zrobiony był z marmuru. Krótko przystrzyżone, brązowe włosy nadawały powagi. Kiedy się uśmiechał, jego pełne, różowe usta rozciągały się na całą twarz. Pod prawym okiem miał małą, brązową bliznę.

A oczy… To przez nie Joanna się z nim zaprzyjaźniła. Damian też miał heterochronię. Jedno oko zielone, drugie niebieskie. Dzieci nadały mu w podstawówce przydomek Odmieniec.

Joanna drgnęła, gdy odezwała się nagle Marta.

 — No, no, no. Aśka ma przystojnego kolegę, kto by pomyślał.

 — Zamknij się — syknęła w głowie. Lokatorka zaśmiała się i zniknęła.

 — Zmieniłeś się — powiedziała. — Co się z tobą stało? Wyglądasz jak ci wszyscy goście w filmach akcji — powiedziała i roześmiała się serdecznie.

 — Wpadłem do studni życzeń — odparł.

Dziewczyna zafundowała mu kuksańca w ramię. Od razu tego pożałowała, bo chłopak miał mięśnie twarde jak stal.

 — Bardzo śmieszne — powiedziała. — Tęskniłam, wiesz? Te lata bez ciebie były jak sen. Najgorsze sześć lat mojego życia.

 — Też tęskniłem, mała — powiedział. — Teraz nadrobimy stracony czas. — Paweł i Emil przypatrywali się całej sytuacji ze zdumieniem.

 — Chodź do mojego pokoju. — Chłopak obejrzał się do tyłu jakby sprawdzał, czy o niego chodzi. — Nie masz na co liczyć. Teraz nie wypuszczę cię z rąk — rzekła i pociągnęła go schodami w górę. — Dobranoc, chłopaki — krzyknęła jeszcze przez ramię i wciągnęła przyjaciela do pokoju, zostawiając osłupiałego Emila i Pawła na środku korytarza.

***

Joanna weszła do pokoju i usiadła na brzegu łóżka. Dłonią poklepała miejsce obok, by Damian usiadł przy niej. Chłopak zajął miejsce. Siedział tak blisko nastolatki, że czuła jego mocne męskie perfumy, które drażniły w nos.

 — Powinnam czuć zażenowanie, jak zwykle, ale przy nim nie potrafię się stresować — pomyślała, splatając swoje palce z jego.

 — Co się z tobą działo przez te wszystkie lata? — zapytała, uśmiechając się.

 — Kiedy przeprowadziłem się do Londynu i tam zacząłem chodzić do szkoły, strasznie za tobą tęskniłem — rzekł z błyskiem w oku. — Nawet nie wiesz, jak rozpaczałem. Chciałem wracać do Polski. Do ciebie. Nie mogłem ani jeść, ani spać. Rodzice cały czas powtarzali, że kiedyś zapomnę o przyjaźni. Jednak ja nigdy nie zapomniałem o chwilach spędzonych z tobą. Ból zelżał tylko trochę. W dniu twoich szesnastych urodzin chciałem do ciebie napisać, ale zabrakło mi odwagi. Pomyślałem, że teraz masz własne życie, nowych znajomych i nie ma w twoim świecie miejsca na przyjaciela sprzed lat.

 — Nigdy nie zapomniałam o tobie! — zaprotestowała gwałtownie Joanna, a wzruszenie ścisnęło ją za gardło. — Myślałeś, że mam własne życie? Co to za życie bez ciebie, Damian? Kiedy odszedłeś, zostałam sama jak palec. Joanna Odmieniec. Moje życie było puste. Zagłębiłam się w świat książek, by chociaż na chwilę zapomnieć o otaczającej mnie rzeczywistości. Zostałam w tyle. Nikt nigdy nie polubił mnie za to, jaka jestem. Nie miałam żadnych przyjaciół. Marzyłam o śmierci. Każdego dnia i nocy modliłam się o nią do Boga. Nie wiesz nawet, ile razy brałam nóż do ręki z zamiarem pozbycia się siebie. Jednak nie mogłam tego zrobić. Byłam zbyt wielkim tchórzem, by odebrać sobie życie. I wtedy nadszedł ten dzień. Zginęłam w wypadku samochodowym, a Śmierć przywróciła mi moją duszę. — Chłopak spojrzał na przyjaciółkę ze zrozumieniem.

 — Ja byłem w górach. Wspinałem się. Robiłem to już wiele razy, ale tego dnia miałem pecha. Poślizgnąłem się. Spadłem z kilkuset metrów. Ocknąłem się, leżąc na kamieniach. Powinienem był się zabić, pomyślałem. I wtedy w mojej głowie rozległ się głos: dałam ci drugą szansę. Nie zmarnuj jej.

Tego dnia postanowiłem wrócić. Zostawiłem rodziców, życie w Londynie i poleciałem do Polski. Cieszyłem się jak głupi z szansy, którą dostałem od Śmierci. — W głosie chłopaka zabrzmiał sarkazm. — A potem odkryłem konsekwencje bycia wskrzeszonym. — Joanna pokiwała ze zrozumieniem głową.

Wplotła palce w jego włosy. Chłopak spojrzał na nią zdumiony. Jęknął, gdy nastolatka wpiła się w jego usta. Odwzajemnił pocałunek. Kiedy dotarło do niego, co wyprawia, odsunął od siebie dziewczynę.

 — Nie mogę, słońce. Chcę, ale nie mogę. Pragnę cię całować i więcej nie wypuścić z rąk, ale nie mam do tego prawa. Teraz ci się wydaje, że tego chcesz. Stęskniłaś się i nie myślisz trzeźwo. Co, jeśli jutro będziesz żałować tego, co zrobiłaś dziś? Nie mogę dopuścić do tego, żebyś mnie znienawidziła. — Dziewczyna odwróciła wzrok, by nie dostrzegł łez.

Jej serce pękło na pół. Pierwszy raz w życiu poczuła, jak to jest być odrzuconym.

 — Kochanie… — zaczął cicho.

 — Wyjdź stąd — powiedziała cierpkim głosem Joanna.

 — Ale… — zaprotestował Damian.

 — Wynocha! — krzyknęła.

Chłopak wstał. Cofnął się gwałtownie, gdy do pokoju wpadł Paweł. Jego wzrok wędrował od Joanny do Damiana.

 — Zabierz go stąd — wyszeptała nastolatka. — Nie chcę go widzieć.

 — Asia… — zaczął Damian, ale Paweł ostro mu przerwał:

 — Kazała ci wyjść. — Kiedy nie ruszył się, podszedł do przyjaciela Joanny i złapał go za koszulkę.

 — Wyjdźcie stąd obaj. Jestem zmęczona — rzekła nastolatka i podeszła do okna.

Paweł wyprowadził intruza z pokoju. Kiedy zamknęły się za nimi drzwi dziewczyna chwyciła zostawiony na parapecie szkicownik i rzuciła nim. Uderzył o ścianę i spadł na podłogę.

 — Co się ze mną dzieje? — pomyślała Joanna, patrząc na swoje dłonie. — Przestaję być sobą. Potrzebuję pomocy.

***

Po pokoju rozniósł się odgłos uderzania sztang o siebie. Bycie Pożeraczem miało wiele zalet, ale mięśnie trzeba było wypracować samemu.

 Pot spływał po nagim torsie Emila. Mięśnie miał napięte. Niebieskie, grube żyły pokazały się. Chłopak upuścił sztangi, gdy w pomieszczeniu trzasnęło. Obrócił się.

Śmierć stała przy drzwiach. Całą jej postać otaczał mrok. Długa, czarna szata zaszeleściła, gdy istota ruszyła w stronę blondyna. Chłopak wstał i ściągnął łopatki.

 — Masz kolejne zadanie — powiedziała.

Emil uśmiechnął się z zadowoleniem na samą myśl o tym, ale uśmiech zamarł mu na ustach, gdy usłyszał dalsze słowa:

 — Masz zabić Pawła. Nadszedł jego kres.

 — Nie mogę! Nie zrobię tego! — zaprotestował gwałtownie. — Przecież mówiłaś, że jest potrzebny, by wszystko się udało! Nawet go nie dotknę! — Kościste place zacisnęły się wokół szyi chłopaka.

Śmierć uniosła go.

 — Będziesz robić, co ci każę! — krzyknęła, a szyby zadrżały. — Masz się go pozbyć. Namów go do zaprzestania pożywiania się. A kiedy jego dusza pozostanie ledwie wspomnieniem, zastrzel go. Jest niebezpieczny. Zniszczy mój plan, a twoja praca pójdzie na marne. Stworzenie go było największym błędem, jaki mogłam popełnić. Pamiętaj, dałam ci nowe życie, więc mogę ci je także odebrać. — Emil otworzył szeroko usta jak ryba próbując złapać oddech.

Po pomieszczeniu rozniósł się zapach siarki, gdy Śmierć zniknęła w obłoku dymu.

I znowu betowała moja narzeczona Ces <3